We zijn alweer bij de laatste week van mijn vakantie aanbeland. Een week waar we nog even heel erg van gaan genieten. En ook een week waar flink gezweet word. Ik ging namelijk onder andere de Vesuvius op waar we een spectaculair uitzicht hadden. Natuurlijk hebben we deze laatste week ook weer heel lekker gegeten. Dus lees snel verder als je benieuwd bent. Dag 8:

Vandaag stond Capri op de planning. En aangezien Capri als een eiland voor de rijkelui word gezien, leek het ons verstandig om zelf wat broodjes mee te nemen voor de lunch. En dat was maar goed ook. Na een flinke klim naar boven (Capri stad) waren we al erg bezweet. Het was al 30 graden en er stond geen wind. Toch maar ergens. gaan zitten voor een kopje koffie. We bestellen met zijn drieën altijd het zelfde: een dubbele espresso, een cappuccino en een latte macchiato. Schade: 18 euro! Als je dat even door drie deelt is dat toch al snel 6 euro voor een kopje koffie. En mijn kopje latte macchiato was ook nog eens de helft kleiner dan je normaal krijgt.
Na een rondje door de stad te hebben gelopen gingen we op weg naar de Arco Naturale (oftewel: de natuurlijk gevormde boog van steen) waar we heerlijk onze broodjes hebben gegeten. Omdat het gewoon broodjes met kaas en worst zijn, zijn ze niet echt bijzonder om op de foto te zetten. De mooie stenen boog was dat gelukkig wel (zie foto hierboven).

In de avond kozen we weer een nieuw restaurant uit in het dorp. Wanneer een restaurant ‘ Buenos Aires’ heet, zou je verwachten dat ze gerechten uit dat deel van de wereld serveren, maar ze hebben gewoon de traditionele pasta’s en pizza’s. Wat me wel verraste was de vers geperste jus die op de kaart stond. Meestal als ik in dit land jus bestelde, kreeg ik altijd degene uit een pak. Ik was in elk geval blij, want het was echt heerlijk zoet.

We kozen vandaag alle drie weer voor een lekkere pasta of pizza. Op de foto’s zie je een 4 seizoenen pizza met verschillende groente, lasagne en een bord spaghetti met courgette en champignons.

Dag 9:

Het was eindelijk zover. We gingen ons eens flink in het zweet werken om de top van de Vesuvius te bereiken. Weer iets wat ik van mijn lijstje kan afstrepen. Het was een aardige tocht naar boven, maar wel goed te doen. Onderweg weer van onze eigen broodjes gegeten. Gelukkig konden we halverwege bij een kraampje even in de schaduw zitten om ze op te eten. Het is namelijk enorm warm boven op een berg zonder bomen en planten. Toch best een vreemd idee om op een vulkaan te lopen. Ineens houd de begroeiing op en lijkt het wel op een marslandschap. Ik hoorde onderweg dat de krater ongeveer 300 meter diep is.

Aan het einde van de middag waren we weer terug in ons dorp. Mijn benen waren bruin van al het zand en stof dus een douche was wel nodig. Nadat we allemaal opgefrist waren, gingen we weer opzoek naar een restaurant. Aangezien het zaterdag avond was, was het nogal druk op straat. Gelukkig vonden we toch een plekje waar we eerder hadden gegeten en het was weer heerlijk! Op de foto’s hierboven zie je pasta taartjes met worst en tomatensaus, gnocchi met worstjes, courgette en heel veel kaas en een biefstuk met rucola, parmezaanse kaas en cherry tomaten. 
Als bijgerecht deelde ik samen met mijn moeder dit bord met heerlijke parmigiana melanzane. Oftewel: aubergine met tomatensaus en kaas uit de oven.

Aangezien we hier in de streek van de limoncello en de citroen zitten, krijg je in ieder restaurant ’s avonds een glaasje als je uitgegeten bent. De oranje in het midden is een creme limoncello van meloen, wat ze ook wel meloncello noemen hier. Ik drink natuurlijk geen alcohol, maar ik lust het wel. Dus ik wilde wel even een paar mini slokjes proeven. De meloncello heeft echt mijn voorkeur, omdat hij lekker zoet smaakt. En omdat ik de originele limoncello naar afwasmiddel vind smaken haha.

Dag 10:

Even een dagje rust. Dat konden we wel gebruiken na die klim van gisteren. ’s Ochtends even wat boodschappen gehaald en koffie gedronken in het dorp. Onderweg terug even bij een bakker naar binnen gelopen om wat dingen voor de lunch te halen. Wat het nou precies was, weten we eigenlijk niet. Het ene leek een soort focaccia brood met tomaat en  de andere waren broodjes gevuld met ricotta kaas en olijven. Het smaakte in elk geval heel lekker met een beetje pesto erbij wat we nog over hadden.

’s Avonds was het tijd om alvast wat restjes op te maken zodat we aan het einde van de vakantie zo weinig mogelijk weg hoeven te gooien. Zoals gewoonlijk werd er dus weer pasta gemaakt. Die moest tenslotte op. Verder hadden we nog wat spekjes, gedroogde tomaten en eieren. We kochten wat room en maakte in een handomdraai een soort pasta carbonara. De parmezaanse kaas was hierdoor ook meteen op gemaakt dus dat kwam goed uit. Voor een saus waarbij ik niks had afgewogen, was hij echt heel goed gelukt. Als ik eenmaal weer thuis ben schrijf ik meteen de ingrediënten op zodat ik er een kloppend recept van kan maken.

Om toch nog wat groente binnen te krijgen, maakte mam er nog een caprese salade bij. We hadden natuurlijk nog die immense hoeveelheid basilicum en wat tomaten. In de kastjes stonden bij onze aankomst al een fles olie en azijn, dus het enige wat we moesten halen was een bolletje mozzarella.

Dag 11:

Vandaag hadden we een lange reis voor de boeg. De planning was om naar de Solfatara te gaan. Een nog vrij actief gedeelte van de super vulkaan Campi Flegrei vlak naast Napels. We hadden onze broodjes weer bij ons en gingen vanaf Sorrento met de trein richting Napels. Halverwege moest iedereen ineens de trein uit. Er was brand een stukje verder op het spoor. Ongeveer een uur gewacht tot we eindelijk verder konden. Eenmaal bij Napels aangekomen, gingen we met de metro verder wat nog 3 kwartier duurde. Hij reed namelijk echt een een slakkengangetje. Je zou het met de fiets bij kunnen houden. Om 2 uur waren we dan eindelijk op de plek van bestemming (we waren om 10 uur thuis weggegaan). 

Hierboven zie je weer een foto van mijn vader. Heel indrukwekkend om die hete zwaveldampen en kokende modder te zien. Waar de damp uit de grond komt zie je dat de stenen geel, groen en rood zijn van de zwavel. De temperatuur daar ligt tussen de 160 en 250 graden. Als je een steen op de grond laat vallen klinkt de bodem eronder hol. Echt heel vreemd. Maar wat een stink lucht hangt daar zeg! Iedereen weet dat zwavel naar rotte eieren ruikt, maar dat klinkt niet zo heel erg. Daar had ik me dus mooi in vergist. De lucht was zo indringend dat er zelfs een jongen van stond te braken. Iedereen was op zoek naar de juiste hoek en windrichting om die lucht niet te hoeven ruiken. Je kunt je toch niet voorstellen dat ze hier vroeger water haalde voor zijn genezende werking en dat ze de hete dampen ombouwde als sauna?

Om 7 uur waren we eindelijk weer terug bij ons huisje. Snel douchen omdat we allemaal het gevoel hadden dat we naar rotte eieren roken. Uiteindelijk hadden we een uur later weer een leuk restaurant gevonden waar we heerlijk hebben gegeten.
Mijn ouders kozen voor kip met tomaten en champignons en pasta vongole.
Ik kon het echt niet laten en koos voor worstjes gebakken in witte wijn met aardappelkroketjes. Wat een verrassing he?

Als nagerecht koos mijn moeder voor een citroentaartje. Ik koos voor een chocolade mousse, maar het leek meer een chocolade mousse taart. De ‘taartbodem’ zag er echt prachtig uit zoals je op de laatste foto kunt zien. We hadden trouwens allebei 2 cacao poeder hartjes op ons bord.

Dag 12:

Het was de bedoeling dat we een dagje thuis bleven. Het waaide alleen zo hard dat we het zonnescherm niet uit konden rollen. we moesten zelfs de stoelen opstapelen omdat ze anders weg zouden waaien. We hadden natuurlijk geen zin om heel de dag binnen te blijven zitten. Al helemaal niet omdat we vanwege de wind de ramen en deuren niet open konden laten. Toch maar even naar Sorrento. Aangezien het stadje beneden, aan de andere kant van de heuvel ligt, zou het daar misschien minder hard waaien. Na heel even rondgelopen te hebben, zijn we gaan zitten bij een restaurant in een krap steegje. Er stonden wat tafels met bankjes tegen de muur zodat we nog net buiten konden zitten. Mijn vader en ik bestelde allebei cannelloni met spinazie en ricotta en mijn moeder bestelde ravioli alla Sorrentina.

’s Avonds ging de wind gelukkig wat meer liggen. We besloten om weer eens naar ons oude vertrouwde restaurant, 200 meter verderop, te gaan. Voor het geval het weer ging stormen en misschien wel regenen. Dan hoefde we niet zo ver te lopen. Ik koos deze keer voor een pizza capricciosa (ik weet niet meer hoe je het schrijft) met onder andere ham en olijven. Mijn vader bestelde risotto met mosselen en schelpjes en mijn moeder bestelde Scallopino met citroensaus.

Bij de meeste restaurants verschilt het per dag wat voor desserts ze hebben. Deze keer hoorde ik dat ze cannoli hadden. Iets wat ik nog nooit gegeten had en maar al te graag wilde proberen. Het is een soort gerolde koek wat word gevuld met een soort creme wat uit verschillende smaken kan bestaan. Deze is gevuld met pistache en chocola.

Dag 13:

Ons laatste uitstapje gaat naar Napels waar we rond 11 uur aankomen. Zodra we boven komen vanuit de trein en op het plein staan valt gelijk op wat voor chaos het is. Alleen al de straat oversteken is al een uitdaging. De lokale bevolking loopt soms al over voor het licht op groen staat waardoor wij ons een beetje de typische toerist voelen die netjes blijft staan wachten. We hadden al verhalen gehoord van mensen om ons heen dat Napels een vieze stad is. En dat klopt ook. In het begin denk je dat het meevalt, maar als je om je heen kijkt zie je dat alles stoffig is en dat er op steeds meer plaatsen afval op straat ligt. Vuilnisbakken zijn er weinig en als ze er zijn, zitten ze overvol.

Je merkt dat deze grote stad iets minder op toeristen is ingesteld dan bijvoorbeeld Rome. De lokale bevolking vond ik namelijk niet erg aardig. De meeste mensen keken chagrijnig en aan de kassa stond er een meisje met mijn geld in haar handen gewoon tussendoor even uitgebreid een berichtje op haar telefoon te lezen. Even gedag zeggen voor ik wegliep kon er ook niet echt af. En dit is nog maar een enkel voorbeeld. Het grote voordeel is echter wel dat de dingen hier een stuk goedkoper zijn. Voor onze koffie betaalde we bijvoorbeeld maar 6,50!

In de middag gingen we opzoek naar een restaurant om te eten. In een zijweg van een plein gingen we zitten aan een tafeltje waar het zomaar 15 minuten duurde voor iemand überhaupt naar onze tafel kwam. Zonder gedag te zeggen smeet hij even 3 menu kaarten op tafel en liep weer weg. Blijkbaar is dit de normale manier van omgaan met mensen hier. Nadat we even de neiging hadden om weg te lopen, hebben we toch maar besteld. We kozen voor een spaghetti bolognese, spaghetti carbonara en een pizza margaritha.

Eenmaal terug in het dorp, zijn we snel weer naar een restaurant gelopen. Het was immers al 8 uur toen we terug kwamen uit Napels. Het valt ons op dat de meeste restaurants in dit dorp bijna iedere avond vol zitten. Het maakt niet uit of het doordeweeks of in het weekend is. We bestelde scallopina met marsala saus en penne met courgette en kaas. Mijn vader had de grote eer om zijn eigen vis te ontleden (zoals ik dat altijd noem).

Conclusie: Het is leuk dat ik kan zeggen dat ik in Napels ben geweest, maar ik denk niet dat ik er nog een keer heen zou willen. Ik ga toch liever een keer terug naar Rome.

Dag 14:

Onze laatste volle dag in Italië. Tijd om langzaam aan onze spullen in te pakken. Even in het dorp koffie drinken (mijn favoriet is nog steeds koffietent nummer 2) en onderweg terug wat eten mee nemen. In een klein zaakje zien we allemaal bakjes met verschillende pasta’s en pizza’s die mensen mee naar huis kunnen nemen. Achter in de keuken staat een vrouw verse ravioli te maken voor een bruiloft die avond. Natuurlijk moest ik daar even een foto van maken. Op de weg terug komen we langs een klein winkeltje waar we nog een zak van mijn favoriete kersen meenemen.

Bij het leuke kleine zaakje haalde we een bakje cannelloni en iets wat op een calzone leek. Je kon proeven dat het die dag vers gemaakt was.

Omdat het onze laatste avond was, stelde ik voor om het eten te betalen en er gelijk iets speciaals van te maken. Normaal aten we alleen een hoofdgerecht en soms een nagerecht. Deze keer kozen we ervoor om ook een voorgerecht erbij te nemen.
We kozen voor een parmigiana melanzana (aubergine met kaas en tomaat uit de oven), meloen met ham en een carpaccio.

De ober wist dat het onze laatste avond was en bracht ons als cadeau een focaccia met gemarineerde tomaat van het huis. Echt heel erg lekker, maar het zorgde er ook voor dat we bijna geen plek meer hadden voor het hoofdgerecht.

Als hoofdgerecht kozen mijn vader en ik voor verse gevangen tonijn (my favorite!). Mijn moeder ging voor haar laatste pasta en koos een reuze ravioli met ricotta vulling. We zaten hierna zo vol dat niemand eigenlijk echt nog trek had in een nagerecht.

Hierna heb ik helaas geen foto’s meer gemaakt (behalve deze foto vanuit het vliegtuig met mijn telefoon). De volgende ochtend dronken we nog even snel wat koffie in het dorp waarna we alweer op weg gingen naar het vliegveld.
Ik hoop dat jullie mijn eet dagboek van mijn vakantie leuk vonden en dat jullie het tot het einde van de 2 artikelen hebben volgehouden. Het was tenslotte nogal een lap tekst. Ik heb er in ieder geval erg van genoten en heb weer hele mooie nieuwe herinneringen gemaakt.
Mijn moeder hield trouwens per dag een dagboek bij van alles wat we deden. Samen met haar dagboek, de foto’s van mijn vader en mijn eet dagboek hebben we hier thuis een leuke en complete verzameling aan herinneringen.
Wie weet volgt er in de toekomst een nieuw eet dagboek van mijn vakantie.